Oto POWÓD, czyli przyczyna blogowania

Ach, tak na marginesie podkreślam: jest to tekst wypracowania (opowiadanie z wątkiem miłosnym) pisanego w noc przed oddaniem go do łapek nauczyciela. Jest krótki, niedopracowany, cóż, surowy. Życzę wytrwałości~

Śnieg sypie gęsto, zlepia się w locie, bezlitośnie padając na przechodniów. W oknach domów odbijają się wszechobecne światełka, sygnalizujące zbliżanie się świąt. Wytężmy wzrok- ciemny, skulony kształt przemierzający z pośpiechem ulice. W świetle ulicznych lamp postać przypomina niewielki cień, poruszając się w zawierusze. Przystaje, jakby się nad czymś wahała, po czym wślizguje się do ciemnego gmachu w głębi ulicy. Z poprzecieranej tabliczki przybitej obok porysowanych, dębowych drzwi możemy dowiedzieć się, że w budynku znajduje się liceum publiczne.

Jeden post na milion lat

Wykazywanie się wenem twórczym jest stosunkowo złym pomysłem przy następującym stanie rzeczy: noc, koniec wolnego, noc, dorzućmy jeszcze masę roboty następnego ranka, czy wspominałam o nocy? Zaczyna robić się uroczo. Zatkany nos, bolący brzuch (mmm ptasie mleczko, tylko po jaką cholerę CAŁE opakowanie?), oraz głowę (tak, boląca, ale dunno why) resztki myślenia znalazły gdzieś pośród stert raportów od mózgu. Wen przychodzi w najbardziej nieoczekiwanych chwilach, ale dyskutować nie ma komu. Objawia się on jednak przeważnie wyłącznie szczerymi chęciami, niekoniecznie pomysłem. Błąd, pomysł jest (przecież można wreszcie coś napisać, yay!), gorzej z tematem, myślą przewodnią, wątkiem głównym. Najprawdopodobniej zostanie zapisany pierwszy jako tako sensowny pomysł,  niekoniecznie pociągnięty zostanie dalej. Albo i zostanie, za jakieś milion lat.

Nigdy nie wiem, od czego zacząć, och, jakież to smutne.

Od czego zacząć

Oto efekt nudy i małej sugestii, którą usłyszałam pod koniec ostatniego tygodnia. Jako osoba względnie kreatywna, czasem coś naszkicuję, czasem napiszę, czasem krótki tekst (oczywiście jak to bywa zupełnym przypadkiem) wpadnie w łapki osoby trzeciej. Ta właśnie osoba wyraziła swoją przychylną opinię do krótkiego opowiadania- moim zdaniem dość niedopracowanego, wręcz banalnego, pisanego na szybko. 

Kolejnym zdaniem było "załóż bloga", co kołatało mi się po głowie przez kolejnych kilka dni. W końcu- czemu nie? Na pewno decyzji pomogło uczucie radosnej ekscytacji na myśl o czymś, co choć w części przypomina publikację prac ^^

Siedzę w swojej przytulnej norce, marzę o gorącym kakao i myślę o nawale pracy (z którym na jutro na pewno się nie wyrobię, więc dlaczego mam trudzić się z zaczynaniem). Nic innego do roboty? Coś kusi? Ano można byłoby powalczyć z tym blogiem... Dziwne uczucie, kiedy mózg jest tak rozleniwiony, że z jednej strony chce coś, powiedzmy, stworzyć, z drugiej jednak stara się jak najdłużej zapobiegać konieczności myślenia.

Jednak chyba przydałoby się rozbudzić pochrapującą z lekka wyobraźnię, tak od czasu do czasu.

Yup, kategorycznie